Με καθαρό μυαλό και πιο ήρεμοι πλέον μετά την "σφαλιάρα" της Κυριακής, είναι αλήθεια ότι μπορούμε να εκτιμήσουμε διαφορετικά τα γεγονότα, και να πάρουμε αποφάσεις που δεν θα είναι εν' βρασμώ.
Κατ' αρχήν συμφωνούμε όλοι, ότι το...
στραπάτσο του αγώνα με τον Παναιτωλικό, ήταν αυτό που επέφερε ένα δυνατό μούδιασμα και μια προσωρινή απογοήτευση. Όχι τόσο γιατί τα υπόλοιπα αποτελέσματα ήρθαν βολικά, αλλά γιατί η εικόνα της ομάδας δεν ήταν αυτή που έπρεπε, για ένα τόσο καθοριστικό και κρίσιμο ματς, στο οποίο παιζόταν σχεδόν όλη η χρονιά.
Ως εδώ όμως με αυτό το παιχνίδι. Η ομάδα έχει μπροστά της άλλους έξι αγώνες, έχει ένα νέο ξεκινήμα και όσο υπάρχει ελπίδα, οφείλουμε όλοι να ακολουθήσουμε και να σταθούμε δίπλα μέχρι το τέλος. Κανείς δεν έγινε Ηρακλής γιατί όλα μέχρι σήμερα πήγαιναν πρίμα και βολικά.
Σύμφωνοι, η στατιστική των παιχνιδιών με τους αντιπάλους δεν είναι και η καλύτερη δυνατή, αλλά πρώτον οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια και δεύτερον, το γεγονός ότι σε αυτή τη σειρά των αγώνων ο Ηρακλής θεωρείται από περισσότερους αουτσάιντερ μπορεί να εξελιχθεί σε ένα θετικό στοιχείο. Θετικό, υπό την έννοια ότι η ομάδα, απαλλαγμένη από το άγχος και την πίεση, μπορεί να βγάλει τον καλό της ποδοσφαιρικό εαυτό στον αγωνιστικό χώρο και να δώσει απαντήσεις.
Και βέβαια, μιλάμε πάντα για μια διαδικασία εντελώς διαφορετική από αυτή του πρωταθλήματος. Για έξι εντελώς διαφορετικά παιχνίδια, στα οποία η ψυχολογία θα παίξει καθοριστικό ρόλο και φυσικά η βαθμολογική συγκομιδή, η οποία μέχρι στιγμής είναι σχεδόν ίδια για όλους και θα μεταβάλλεται από παιχνίδι σε παιχνίδι. Θα αφήσουμε λοιπόν αυτή την δεύτερη ευκαιρία να πάει χαμένη;
Όχι βέβαια. Είναι εντελώς διαφορετική αυτή η αφετηρία της Κυριακής, με νέο προπονητή που δείχνει να έχει εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του, χωρίς να είναι ευθυνόφοβος, όπως συνέβαινε μέχρι πριν από λίγες μέρες με τον προκάτοχό του, τις ευθύνες του οποίου θα τις αναφέρουμε μετά το οριστικό τέλος της φετινής σεζόν.
Μέχρι τότε, οφείλουμε πάλι να σηκωθούμε, να σφίξουμε τα δόντια και να σταθούμε δίπλα στον Ηρακλή αφήνοντας στην άκρη ακραίες λέξεις που ακούστηκαν την Κυριακή, όπως γεννοκτονία, παρακμή, απογοήτευση.
Αυτός ο σύλλογος δεν χάθηκε πριν από δύο χρόνια όταν 4.000 φίλοι του ταξίδεψαν στην Καλλικράτεια και είδαν την ομάδα τους να αγωνίζεται σε ένα χωράφι με 17χρονα πιτσιρίκια. Θα χαθεί τώρα που όλα παραμένουν όλα ανοικτά και η επιστροφή μοιάζει ανοικτή υπόθεση; Όχι βέβαια, όχι βέβαια…
Αυτός ο σύλλογος συνεχίζει και θα συνεχίσει να παραμένει κάτι πάνω από εμάς. Κάτι ανυπέρβλητο, όσο πίκρες και αν μας έχει δώσει…Και εν' τέλει τι διάολο.
Για κάτι τέτοιες στιγμές φωνάζουμε: "Ηρακλής στα εύκολα, Ηρακλάρα στα δύσκολα, Ηρακλής για πάντα…"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου